17 hours of creativity

Gister hebben we van 9 uur 's ochtends tot 3 uur 's nachts door lopen bikkelen om de machines voor Kontor 2019 af te krijgen. Overdag hebben we alles nog in kleuren gespoten (inclusief exploderende spray-cans) en allerlei dingen moeten bedenken om de afzonderlijke apparaten aan elkaar vast te maken (het lijmpistool was een goede vriend van ons die dag).

Kregen we aan het eind van de dag te horen dat ze voor de helft van de machines geen plek hadden in de expositieruimte. Oftewel: heel veel werk voor niets gedaan... Komt wel vaker voor, zei Elisabeth.

Toen hebben we nog vier nieuwe machines moeten maken. Want dat wilden de mensen van de tentoonstelling graag. Dus daar zijn we rond tien uur mee begonnen ('s avonds).

Rond een uur of 1 's nachts zijn we vervolgens naar de expositieruimte gegaan om alles aan de muren te hangen. Waar we tot ongeveer 3 uur mee bezig waren, en nog was het niet klaar.

Peter mocht niet meer boren, dus moesten we stoppen. Toen mochten we eindelijk naar huis en kwam er een einde aan het houden van onze 17 hours of creativity...De grote vraag was alleen of de metro's nog wel reden, iets wat Peter en Elisabeth ons niet konden vertellen en waar ze ook niet echt veel rekening mee hadden gehouden.

Dus toen liepen we om 3 uur 's nachts in het natuurlijk bruisende Stockholm (woensdag wordt hier ook wel little saturday genoemd, een soort tweede uitgaansavond). En toen...toen liepen we langs een McDonald's. We keken elkaar aan en het was meteen duidelijk: FRIETJEEES!!! Want wat missen wij het eten van frietjes! En kroketten. Eigenlijk vooral kroketten. Frietjes kan je nog wel vinden, als bijgerecht in een restaurant of dus de McDonald's. Maar kroketten...die kennen ze hier niet.

Maar we zijn er wel achter gekomen dat de McDonald's frietjes hier echt hemels zijn. Zonder grapjes. Ze waren lekker bruin, lekker korstje en er zat een of ander kruiden of poedertje overheen. Echt de beste McDonald's frietjes die we ooit hadden gegeten (maar dat kwam misschien ook doordat we gewoon heel erg honger hadden).

En natuurlijk, als toetje, een McFlurry. Voor onderweg, hadden we bedacht. Ook onwijs lekker, maar wel heel erg koud, eigenlijk extra koud omdat het buiten ook zo koud was. Maar dat mocht de Flurry pret niet drukken.

De metro reed in ieder geval niet meer, ook niet vanaf de T-Centralen. Pas om 5 uur zou de eerste metro weer rijden. Dus daar liepen we, met onze McFlurry's door het centrum van Stockholm om half 4 's nachts. En toen ineens beseften we ons hoe licht het eigenlijk was buiten. Hier komt namelijk de zon al rond 4 uur/5 uur op, dus toen we daar liepen begon het gewoon al licht te worden. Terwijl wij in ons hoofd in een stikdonkere nacht zaten. Nou....niet dus. Het was wel heel apart. Het leek alsof het gewoon overdag was, maar de straten waren bijna uitgestorven.

We zijn toen vanaf de T-Centralen naar Gamla Stan en weer terug gelopen. Lege straten, opkomende zon, 4 uur 's nachts, een McFlurry, barstend van de energie maar wel met pijnlijke voeten...Ja. Het was heel apart.

Rond kwart over 4 waren we weer terug bij de T-Centralen. Maar die was natuurlijk nog niet open. We zijn toen bij de deuren gaan zitten/staan want daar was het het warmst. En op een gegeven moment kwam er een man naar buiten, die was daar de hele nacht aan het werk geweest en ging zometeen de boel opengooien. We hebben met hem een heel gezellig gesprekje gehad. Over Stockholm, en dan vooral over Stockholm 's nachts, over zwervers en dronkelappen in Stockholm, over de metro 's nachts in Stockholm, over Nederland, over Ruud GullitMarcoVanBastenJohanCruijffEnUiteindelijkOverRobinVanPersieEnVanDerSar, over hash, over of wij hash hadden, over fietsen, over dat hij altijd hoorde dat de vrouwen zo mooi zijn in Nederland (wist iemand dat wij die reputatie hebben? Wij niet.), over dat de vrouwen in Zweden heel naar zijn en over dat hij uit Ethiopie komt, gescheiden is en twee zoons heeft die nu in Birmingham wonen. En hij heet Al Quaida. Maar dat we vermoeden dat dat een grapje was. Want aan het einde zei hij, of tenminste dat heb ik verstaan, dat hij Moomin heet. Kent iemand de Moomins? Die tekenfilmserie? Moomin. Of Murmin, of Mormin, ik weet niet, het klonk in ieder geval als Moomin. Dus dat was dan wel weer grappig.

Maar goed. Toen ineens was het kwart voor 5 en na afscheid te hebben genomen van de Al Quaida-man ("Volgende week ben ik er weer hoor! Zelfde tijd zelfde plaats!") zijn we naar het perron gelopen. En uiteindelijk, uiteindelijk, kwamen we om 6 uur 's ochtends thuis. Helemaal kapot. Maar het was wel weer een grappige ervaring.