Tapijt!

Het tapijt is af! Hij hangt eindelijk aan de muur! KICKEN!!!

(Ergens in de evolutie der talen is er hier in Zweden iets mis gegaan. Tapet betekent hier namelijk behang. Was even verwarrend in het begin...)

Gingerbread ornaments

Afgelopen zaterdag zijn we met een tour boot het water op gegaan. Ons oorspronkelijke plan was om naar Grinda te varen, 1 van de vele eilandjes in de archipelago van Stockholm. Maar we kwamen 1 minuut te laat aan in de haven en voor onze neus vertrok daar de boot naar Grinda. Dat was om 10 uur 's ochtends. En de volgende boot zou pas om kwart over 3 's middags gaan. Plan B werd in werking gesteld.

We hebben toen een andere boot gevonden die een soort rondvaart deed door de archipelago. Inclusief gids die ons alle ins and outs van Stockholm vertelde terwijl wij probeerden te genieten van het uitzicht. Mogen we jullie voorstellen aan onze toekomstige vakantiehuisjes:

Het was geweldig. Natuur, mooie huizen tegen de rotsen, water, bootjes... Een soort paradijsje eigenlijk. We hebben er ontzettend van genoten en zagen onszelf er al helemaal wonen. Dan moet je dus boodschappen doen met je eigen bootje heh. Hoe tof is dat!

In ieder geval kwamen we na 2,5 uur zon, water en jaloersmakende tafereeltjes weer aan in de haven van Stockholm. Het volgende evenement op de planning: de boot naar Grinda halen.

That's the big thingie

De zaken gaan op het moment een beetje langzaam bij Ingela Och Vi. Na de hectiek rond de Japanse Vogue en Kontor 2019 was het opeens heel stil. Er kwam wel een nieuwe opdracht binnen vanuit Duitsland, van een tijdschrift over 'business'. Het leek alsof ze heel duidelijk waren over wat ze wilden maar na wat besprekingen heen en weer over de e-mail, was alles eigenlijk ineens heel onduidelijk geworden. En het komt er op neer dat ze dus eigenlijk totaal niet weten wat ze willen. Het is een lang verhaal, maar kort gezegd willen ze de ene keer iets anders dan de andere keer en wordt daar het concept alleen maar vager door. Als er al een concept was...

Nu zijn Peter en Elisabeth bezig met onderhandelen over hoeveel werk er nu meer gedaan moet worden dan wat eerst de bedoeling was, en hoe dat de prijs gaat beinvloeden. We hebben gemerkt dat dat toch een ontzettend lastige kant is aan dit vak: het onderhandelen met klanten. Want iedereen moet uiteindelijk tevreden zijn. Maar als het gewoon niet gaat werken moet je ook in staat zijn te kunnen zeggen: nee, sorry, we doen het niet.

Je bent namelijk niet alleen ontwerper, maar je bent ook ondernemer en die business kant leren ze je niet op de academie. Dat is ontzettend stom, en dom, want straks heb je misschien je eigen bedrijf, je eigen studio, maar weet je totaal niet wat je nou met een boekhouding aan moet. Misschien iets waar de academie is over na zou kunnen denken...

Omdat er dus voor ons weinig te doen was zijn we vrijdagmiddag met z'n tweeen naar de eindexamenexpositie van Konstfack gegaan, de Zweedse kunstacademie.

We waren zooo jaloers op dat gebouw! Zo mooi licht en strak en groot! En vooral voor een kunstacademie heel schoon. We voelden ons er helemaal thuis

. De werken waren ook wel interessant, maar best oppervlakkig en cliche wat betreft concept. Niet echt fris en vernieuwend dus, dat was wel jammer. En er was ook niet zo heel veel van Illustratie. Maar ondanks dat hebben we ons prima vermaakt!

Volgende project: De Zweedse Ikea en de Zweedse Magna Plaza.

Dit was echt een ramp. De Ikea. Net een labyrinth. Het was op een gegeven moment zo onoverzichtelijk dat we er gek van werden en er uit zijn gerend.

Maar misschien dat we toch nog een keer teruggaan want we waren oorspronkelijk van plan om er met De Ikea Bus naartoe te gaan. Want er is een gratis bus waar met gigantische letters 'IKEA' op staat. ZO groot dat niemand kan zien wie er in zit, dus je imago wordt niet aangetast. Dat is wel goed. Maar natuurlijk reed de Ikea bus niet in het weekend, dus moesten we heel saai en normaal met de metro...

En dit is dus de Zweedse Magna Plaza. Als twee druppels water, toch? Natuurlijk was deze groter, want alles is hier groter. Maar wat betreft sfeer en kleuren en inrichting was het net Magna Plaza.

De komende (en laatste) 3 weken gaan we werken aan een illustratie voor Helene. De vrouw waar in april bij hebben mogen logeren. We hebben niks hoeven betalen aan huur en ze is zo lief dat we hadden bedacht dat we iets gaan maken voor haar. Dus binnenkort weer werk van ons tweeen!!!

17 hours of creativity

Gister hebben we van 9 uur 's ochtends tot 3 uur 's nachts door lopen bikkelen om de machines voor Kontor 2019 af te krijgen. Overdag hebben we alles nog in kleuren gespoten (inclusief exploderende spray-cans) en allerlei dingen moeten bedenken om de afzonderlijke apparaten aan elkaar vast te maken (het lijmpistool was een goede vriend van ons die dag).

Kregen we aan het eind van de dag te horen dat ze voor de helft van de machines geen plek hadden in de expositieruimte. Oftewel: heel veel werk voor niets gedaan... Komt wel vaker voor, zei Elisabeth.

Toen hebben we nog vier nieuwe machines moeten maken. Want dat wilden de mensen van de tentoonstelling graag. Dus daar zijn we rond tien uur mee begonnen ('s avonds).

Rond een uur of 1 's nachts zijn we vervolgens naar de expositieruimte gegaan om alles aan de muren te hangen. Waar we tot ongeveer 3 uur mee bezig waren, en nog was het niet klaar.

Peter mocht niet meer boren, dus moesten we stoppen. Toen mochten we eindelijk naar huis en kwam er een einde aan het houden van onze 17 hours of creativity...De grote vraag was alleen of de metro's nog wel reden, iets wat Peter en Elisabeth ons niet konden vertellen en waar ze ook niet echt veel rekening mee hadden gehouden.

Dus toen liepen we om 3 uur 's nachts in het natuurlijk bruisende Stockholm (woensdag wordt hier ook wel little saturday genoemd, een soort tweede uitgaansavond). En toen...toen liepen we langs een McDonald's. We keken elkaar aan en het was meteen duidelijk: FRIETJEEES!!! Want wat missen wij het eten van frietjes! En kroketten. Eigenlijk vooral kroketten. Frietjes kan je nog wel vinden, als bijgerecht in een restaurant of dus de McDonald's. Maar kroketten...die kennen ze hier niet.

Maar we zijn er wel achter gekomen dat de McDonald's frietjes hier echt hemels zijn. Zonder grapjes. Ze waren lekker bruin, lekker korstje en er zat een of ander kruiden of poedertje overheen. Echt de beste McDonald's frietjes die we ooit hadden gegeten (maar dat kwam misschien ook doordat we gewoon heel erg honger hadden).

En natuurlijk, als toetje, een McFlurry. Voor onderweg, hadden we bedacht. Ook onwijs lekker, maar wel heel erg koud, eigenlijk extra koud omdat het buiten ook zo koud was. Maar dat mocht de Flurry pret niet drukken.

De metro reed in ieder geval niet meer, ook niet vanaf de T-Centralen. Pas om 5 uur zou de eerste metro weer rijden. Dus daar liepen we, met onze McFlurry's door het centrum van Stockholm om half 4 's nachts. En toen ineens beseften we ons hoe licht het eigenlijk was buiten. Hier komt namelijk de zon al rond 4 uur/5 uur op, dus toen we daar liepen begon het gewoon al licht te worden. Terwijl wij in ons hoofd in een stikdonkere nacht zaten. Nou....niet dus. Het was wel heel apart. Het leek alsof het gewoon overdag was, maar de straten waren bijna uitgestorven.

We zijn toen vanaf de T-Centralen naar Gamla Stan en weer terug gelopen. Lege straten, opkomende zon, 4 uur 's nachts, een McFlurry, barstend van de energie maar wel met pijnlijke voeten...Ja. Het was heel apart.

Rond kwart over 4 waren we weer terug bij de T-Centralen. Maar die was natuurlijk nog niet open. We zijn toen bij de deuren gaan zitten/staan want daar was het het warmst. En op een gegeven moment kwam er een man naar buiten, die was daar de hele nacht aan het werk geweest en ging zometeen de boel opengooien. We hebben met hem een heel gezellig gesprekje gehad. Over Stockholm, en dan vooral over Stockholm 's nachts, over zwervers en dronkelappen in Stockholm, over de metro 's nachts in Stockholm, over Nederland, over Ruud GullitMarcoVanBastenJohanCruijffEnUiteindelijkOverRobinVanPersieEnVanDerSar, over hash, over of wij hash hadden, over fietsen, over dat hij altijd hoorde dat de vrouwen zo mooi zijn in Nederland (wist iemand dat wij die reputatie hebben? Wij niet.), over dat de vrouwen in Zweden heel naar zijn en over dat hij uit Ethiopie komt, gescheiden is en twee zoons heeft die nu in Birmingham wonen. En hij heet Al Quaida. Maar dat we vermoeden dat dat een grapje was. Want aan het einde zei hij, of tenminste dat heb ik verstaan, dat hij Moomin heet. Kent iemand de Moomins? Die tekenfilmserie? Moomin. Of Murmin, of Mormin, ik weet niet, het klonk in ieder geval als Moomin. Dus dat was dan wel weer grappig.

Maar goed. Toen ineens was het kwart voor 5 en na afscheid te hebben genomen van de Al Quaida-man ("Volgende week ben ik er weer hoor! Zelfde tijd zelfde plaats!") zijn we naar het perron gelopen. En uiteindelijk, uiteindelijk, kwamen we om 6 uur 's ochtends thuis. Helemaal kapot. Maar het was wel weer een grappige ervaring.

Wat een hoop strijkijzers...

De afgelopen week hebben we voornamelijk alleen maar gewerkt aan de set voor het behang voor in het kantoor van AGO. We kregen namelijk twee keer een mail terug met wat er nog allemaal mankeerde, en dus zijn we wel een tijdje bezig geweest met alles opnieuw millimeter voor millimeter te verplaatsen. Op de foto's hieronder is te zien hoe het er halverwege zo'n beetje uit zag. Maar dit is dus nog niet de definitieve versie.

Donderdag zijn we met z'n vieren in de auto naar Myrornas gereden. Dat is een keten die tweedehands spullen verkoopt, dus eigenlijk gewoon de Kringloopwinkel. Wij gingen naar het distributiecentrum even buiten de stad, daar hadden ze namelijk 30 m2 aan dozen met oud electronisch spul staan. Dat hebben we nodig voor grote 'robots'/machines die we gaan bouwen. Zij zullen gaan dienen als een soort informatieborden/-punten voor een tentoonstelling over 'Het Kantoor in 2019'.

Door iemand van Myrornas werd ons gezegd dat we alles mochten meenemen wat we wilden, want het zou toch weggegooid worden.

Ja en het is echt jammer dat we geen fotocamera bij ons hadden, want het had er waarschijnlijk heel grappig uitgezien: vier mensen tussen oude, vieze dozen met oude, vieze spullen, met zwarte handen en kriebelende gezichten van het stof, maar die zo gelukkig keken omdat er soms zulke mooie apparaten werden gevonden. Het is geen grapje. Gewoon serieus mooi vormgegeven wafelijzers van 50 jaar geleden, koffiekannen, oude stereo's enzovoorts enzovoorts. Niet die lelijke moderne troep van nu, maar gewoon echte apparaten die 1000 kilo wegen en zo groot zijn als een koffer.

Er zat alleen wel verdacht veel Philips tussen...

Gamla Stan

Vandaag ben ik (Mies) naar Gamla Stan gegaan. Het is het oudste gedeelte van de stad en het sfeertje en de gebouwen zijn daar zo onwijs mooi. Het is alleen jammer dat het meteen ook het meest toeristische stuk van Stockholm is. Oftewel: drukte (want het weer was ook super) en heel veel niet-Stockholmse mensen. Wat dan wel weer grappig is is als je ineens iemand naast je Nederlands hoort praten. Dat je is een keertje wel kan verstaan wat mensen zeggen. "En wat zullen we voor Tim kopen?"

Nou ja, Gamla Stan dus. Het stikt er van de souvenirwinkeltjes, maar ik heb toch nog hier en daar leuke, kleine winkeltjes gevonden. Bijvoorbeeld eentje met producten van jonge Zweedse en Franse designers. Maar naast de winkeltjes is echt elk straatje een foto waard. Overal oude gekleurde huizen, gangetjes, kleine doorsteekjes, binnenplaatsjes die nu als terrasjes dienen, oude waterpompen en kerktorentjes. En oude, oneven betegelde straatjes...

I Love Eco

Omdat alles en iedereen hier zo waanzinnig ecologisch bezig is (I Love Eco Jam, I Love Eco Brood, I Love Eco Koekjes, I Love Eco Sinaasappelsap etc. etc.), besloot ik een bericht geheel te wijden aan De Boom. En omdat we gewoon een onwijs mooie plek middenin in de stad hebben ontdekt.

Dit is Kungsträdgården (Koningstuin). Het is in de 15e eeuw aangelegd als koninklijke moestuin, wat het nu natuurlijk niet meer is. Waarschijnlijk was de grond te rotsachtig om groenten en fruit te verbouwen, maar kwamen ze daar te laat achter.

Nu is het in ieder geval een gezellig plein dat as we speak volstaat met waanzinnig mooi bloeiende Japanse bloesems. Tja, het was gewoon een ongelooflijk mooi gezicht.

Zoals jullie weten hebben we voor 'Karljohan wacht in de sneeuw' berkenbomen gemaakt. Berkenbomen aan touwtjes.

En nu zijn we bezig met een wallpaper voor een kantoor van het bedrijf AGO (soort communicatie bureau). Het bedrijf zit in 1 van de 5 karakteristieke identieke (flat)gebouwen van Stockholm, middenin het centrum. Daarom heeft Elisabeth die 5 gebouwen opgenomen in haar schets. De klant reageerde zo: We zijn heel erg blij met de schets, met het herkenbare gebouw want dat typeert ons een beetje. Maar... we willen graag bomen langs de weg. (Elisabeth had namelijk geen korreltje natuur verwerkt in de schets, omdat er ook geen natuur te bekennen is in een straal van 1 kilometer rond het gebouw.)

Ik had al de witte streepjes voor de weg gemaakt en nu kreeg ik de opdracht om ook bomen voor langs die weg te maken. Maar gewoon hele simpele, bijna kinderlijke boompjes. Want Elisabeth zei al dat het niet om de bomen draait, die zijn slechts deel van de achtergrond. Dus hoeven die ook niet zo gedetailleerd.

Aan het eind van de middag ben ik al begonnen met het plaatsen van de boompjes in de set. Dat is nog best lastig. Er moet namelijk op de foto een soort perspectief ontstaan die je, als je met je eigen ogen naar de set kijkt, nog helemaal niet ziet. Het is best een gepuzzel over waar welk boompje moet komen te staan. Of eigenlijk hangen. Ze hangen aan visdraad zodat ze overeind blijven staan, en de onderkant moet aan de ondergrond worden vastgemaakt met een stukje tape van maar drie millimeter breed (want anders is die weer zichtbaar op de foto...). Nou ja, in ieder geval, het is dus niet zo makkelijk als het klinkt.

Morgen moet ik nog vier boompjes ophangen, en dan zal ik even een foto maken van hoe de set er uit ziet. (De afgelopen dagen moest ik na de boompjes ook de gebouwen opzetten, zie foto's!)

Last but not least vonden we vorige week in de gang een houten stoeltje met een oer-Hollands tafereeltje. En we houden van stoeltjes, en van hout, en van tafereeltjes. Het liefst hadden we 'm meegenomen, maar ja, dan had misschien een kindje haar verjaardagscadeautje niet gekregen...